Nieskrępowana wolność ruchów i wyrażania aktu twórczego, fascynacja ludzkim ciałem i jego możliwościami oraz swoboda wykonawcza – to główne cechy tańca współczesnego. Powstały w okresie międzywojennym w Stanach Zjednoczonych i Niemczech z czasem zaadaptował kolejne tradycje taneczne różnych kultur, w tym kultury popularnej.

Taniec towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów. Już w czasach przedhistorycznych i we wspólnotach pierwotnych towarzyszył nie tylko zabawie i rozrywce, ale także rozmaitym rytuałom. W starożytności miał często charakter religijny, zaś w okresach późniejszych stał się stałym elementem życia dworskiego i wyrafinowanej kultury wysokiej, czego ukoronowaniem były narodziny baletu. Dziś, w wyniku rozwoju kultury popularnej i łączenia się rozmaitych tradycji tanecznych z różnych części świata, istnieje ogromna liczba stylów tańca. Należą do nich m.in. taniec klasyczny (czyli balet), ludowy, tańce standardowe (walc angielski i wiedeński, tango, foxtrot czy quickstep), tańce latynoamerykańskie (samba, cha-cha, rumba, pasodoble, jive), inne tańce użytkowe (np. boogie-woogie, polka, rock and roll, twist czy swing) oraz taniec nowoczesny i taniec współczesny. Mimo że dwa ostatnie(modern dance i contemporary dance) są niekiedy rozumiane w podobny sposób, a ich nazwy używane zamiennie, to jednak w rzeczywistości nie oznaczają tego samego. Za taniec nowoczesny można uznać ten, który związany jest z popkulturą i reprezentuje w sobie elementy hip-hopu, house’u, jazzu, poppingu czy breakdance’u. Taniec współczesny natomiast oparty jest na idei baletu, powstał jednak w opozycji do jego niektórych utrwalonych zasad.